W. Sherborne była nauczycielką wychowania fizycznego i fizjoterapeutką.

Pracowała jako kinezyterapeuta. Współpracowała z Labanem. W latach 50- tych

zetknęła się z problematyką upośledzenia umysłowego, co spowodowało,

że zaczęła rozwijać własną metodę oddziaływania na dzieci upośledzone

umysłowo oraz kształcić nauczycieli w tym zakresie.

Początki metody W. Sherborne wywodzą się z teorii Labana. Jednak

u W. Sherborne w centrum uwagi jest człowiek, oraz ruch dostarczający doznań

kinestetycznych oraz kontakt fizyczny, będący źródłem doznań dotykowych.

Metoda Ruchu Rozwijającego – tak nazywamy inaczej – Metodę W. Sherborne

służy poprawie komunikacji i lepszemu poznaniu się.

Poleca się ją szczególnie do wspierania i stymulowania rozwoju upośledzonych

dzieci, młodzieży i dorosłych.

Metoda Ruchu Rozwijającego wykorzystując dotyk, ruch, wzajemne relacje

fizyczne, emocjonalne i społeczne do rozszerzania świadomości samego

siebie i pogłębiania kontaktu z innymi ludźmi. Nawiązuje do najbardziej

pierwotnego sposobu porozumiewania się, jakim jest "język ciała".

Ruch Rozwijający daje szansę odrobienia etapu "baraszkowania".

Metodę W. Sherborne stosuje się jako:

- terapię - w pracy z dziećmi :

* z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego, a więc przede wszystkim

w przypadku upośledzenia umysłowego,

* przejawiającymi zaburzenia w zakresie sfery emocjonalnej i społecznej.

* na zajęciach terapeutycznych,

- wspomaganie rozwoju, w pracy z dziećmi przebywającymi w instytucjach

wychowania zbiorowego.

- profilaktykę podczas pomocy dzieciom, młodzieży , dorosłym w sytuacjach

trudnych.

- odprężenie na zajęciach.

Zasady gimnastyki ruchu rozwijającego:

- dobrowolnośc uczestnictwa,

- nawiązanie kontaktu z każdym dzieckiem,

- przyjemność przeżywania radości z aktywności ruchowej, kontaktu z innymi

ludźmi, satysfakcji z pokonania własnych lęków;

- udziału prowadzącego we wszystkich ćwiczeniach,

- z zachowaniem praw dziecka, a w szczególności prawa do swojej decyzji,

- zauważanie i stymulowanie aktywności dziecka,

- nie krytykowanie dziecka;

- zachowanie poczucia humoru;

- motywowanie dziecka do podejmowania ćwiczeń,

- unikanie sytuacji rywalizacji,

- rozszerzanie kręgu doświadczeń społecznych,

- stopniowanie trudności,

- zmniejszanie udziału nauczyciela na rzecz coraz aktywniejszego udziału dzieci,

- stosowanie na przemian ćwiczeń dynamicznych i relaksacyjnych,

- nazywamy, rozmawiamy z dziećmi zwykłym językiem,

- nie używamy muzyki.

Rodzaje ćwiczeń:

- prowadzące do poznania własnego ciała,

- pomagające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu,

- ułatwiające nawiązywanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą,

- twórcze.