Twórczyni± metody jest Weronika Sherborne.
W. Sherborne by³a nauczycielk± wychowania fizycznego i fizjoterapeutk±.
Pracowa³a jako kinezyterapeuta. Wspó³pracowa³a z Labanem. W latach 50- tych
zetknê³a siê z problematyk± upo¶ledzenia umys³owego, co spowodowa³o,
¿e zaczê³a rozwijaæ w³asn± metodê oddzia³ywania na dzieci upo¶ledzone
umys³owo oraz kszta³ciæ nauczycieli w tym zakresie.
Pocz±tki metody W. Sherborne wywodz± siê z teorii Labana. Jednak
u W. Sherborne w centrum uwagi jest cz³owiek, oraz ruch dostarczaj±cy doznañ
kinestetycznych oraz kontakt fizyczny, bêd±cy ¼ród³em doznañ dotykowych.
Metoda Ruchu Rozwijaj±cego – tak nazywamy inaczej – Metodê W. Sherborne
s³u¿y poprawie komunikacji i lepszemu poznaniu siê.
Poleca siê j± szczególnie do wspierania i stymulowania rozwoju upo¶ledzonych
dzieci, m³odzie¿y i doros³ych.
Metoda Ruchu Rozwijaj±cego wykorzystuj±c dotyk, ruch, wzajemne relacje
fizyczne, emocjonalne i spo³eczne do rozszerzania ¶wiadomo¶ci samego
siebie i pog³êbiania kontaktu z innymi lud¼mi. Nawi±zuje do najbardziej
pierwotnego sposobu porozumiewania siê, jakim jest "jêzyk cia³a".
Ruch Rozwijaj±cy daje szansê odrobienia etapu "baraszkowania".
Metodê W. Sherborne stosuje siê jako:
- terapiê - w pracy z dzieæmi :
* z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego, a wiêc przede wszystkim
w przypadku upo¶ledzenia umys³owego,
* przejawiaj±cymi zaburzenia w zakresie sfery emocjonalnej i spo³ecznej.
* na zajêciach terapeutycznych,
- wspomaganie rozwoju, w pracy z dzieæmi przebywaj±cymi w instytucjach
wychowania zbiorowego.
- profilaktykê podczas pomocy dzieciom, m³odzie¿y , doros³ym w sytuacjach
trudnych.
- odprê¿enie na zajêciach.
Zasady gimnastyki ruchu rozwijaj±cego:
- dobrowolno¶c uczestnictwa,
- nawi±zanie kontaktu z ka¿dym dzieckiem,
- przyjemno¶æ prze¿ywania rado¶ci z aktywno¶ci ruchowej, kontaktu z innymi
lud¼mi, satysfakcji z pokonania w³asnych lêków;
- udzia³u prowadz±cego we wszystkich æwiczeniach,
- z zachowaniem praw dziecka, a w szczególno¶ci prawa do swojej decyzji,
- zauwa¿anie i stymulowanie aktywno¶ci dziecka,
- nie krytykowanie dziecka;
- zachowanie poczucia humoru;
- motywowanie dziecka do podejmowania æwiczeñ,
- unikanie sytuacji rywalizacji,
- rozszerzanie krêgu do¶wiadczeñ spo³ecznych,
- stopniowanie trudno¶ci,
- zmniejszanie udzia³u nauczyciela na rzecz coraz aktywniejszego udzia³u dzieci,
- stosowanie na przemian æwiczeñ dynamicznych i relaksacyjnych,
- nazywamy, rozmawiamy z dzieæmi zwyk³ym jêzykiem,
- nie u¿ywamy muzyki.
Rodzaje æwiczeñ:
- prowadz±ce do poznania w³asnego cia³a,
- pomagaj±ce zdobyæ pewno¶æ siebie i poczucie bezpieczeñstwa w otoczeniu,
- u³atwiaj±ce nawi±zywanie kontaktu i wspó³pracy z partnerem i grup±,
- twórcze.