Twórczynią metody jest Weronika Sherborne.
W. Sherborne była nauczycielką wychowania fizycznego i fizjoterapeutką.
Pracowała jako kinezyterapeuta. Współpracowała z Labanem. W latach 50- tych
zetknęła się z problematyką upośledzenia umysłowego, co spowodowało,
że zaczęła rozwijać własną metodę oddziaływania na dzieci upośledzone
umysłowo oraz kształcić nauczycieli w tym zakresie.
Początki metody W. Sherborne wywodzą się z teorii Labana. Jednak
u W. Sherborne w centrum uwagi jest człowiek, oraz ruch dostarczający doznań
kinestetycznych oraz kontakt fizyczny, będący źródłem doznań dotykowych.
Metoda Ruchu Rozwijającego – tak nazywamy inaczej – Metodę W. Sherborne
służy poprawie komunikacji i lepszemu poznaniu się.
Poleca się ją szczególnie do wspierania i stymulowania rozwoju upośledzonych
dzieci, młodzieży i dorosłych.
Metoda Ruchu Rozwijającego wykorzystując dotyk, ruch, wzajemne relacje
fizyczne, emocjonalne i społeczne do rozszerzania świadomości samego
siebie i pogłębiania kontaktu z innymi ludźmi. Nawiązuje do najbardziej
pierwotnego sposobu porozumiewania się, jakim jest "język ciała".
Ruch Rozwijający daje szansę odrobienia etapu "baraszkowania".
Metodę W. Sherborne stosuje się jako:
- terapię - w pracy z dziećmi :
* z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego, a więc przede wszystkim
w przypadku upośledzenia umysłowego,
* przejawiającymi zaburzenia w zakresie sfery emocjonalnej i społecznej.
* na zajęciach terapeutycznych,
- wspomaganie rozwoju, w pracy z dziećmi przebywającymi w instytucjach
wychowania zbiorowego.
- profilaktykę podczas pomocy dzieciom, młodzieży , dorosłym w sytuacjach
trudnych.
- odprężenie na zajęciach.
Zasady gimnastyki ruchu rozwijającego:
- dobrowolnośc uczestnictwa,
- nawiązanie kontaktu z każdym dzieckiem,
- przyjemność przeżywania radości z aktywności ruchowej, kontaktu z innymi
ludźmi, satysfakcji z pokonania własnych lęków;
- udziału prowadzącego we wszystkich ćwiczeniach,
- z zachowaniem praw dziecka, a w szczególności prawa do swojej decyzji,
- zauważanie i stymulowanie aktywności dziecka,
- nie krytykowanie dziecka;
- zachowanie poczucia humoru;
- motywowanie dziecka do podejmowania ćwiczeń,
- unikanie sytuacji rywalizacji,
- rozszerzanie kręgu doświadczeń społecznych,
- stopniowanie trudności,
- zmniejszanie udziału nauczyciela na rzecz coraz aktywniejszego udziału dzieci,
- stosowanie na przemian ćwiczeń dynamicznych i relaksacyjnych,
- nazywamy, rozmawiamy z dziećmi zwykłym językiem,
- nie używamy muzyki.
Rodzaje ćwiczeń:
- prowadzące do poznania własnego ciała,
- pomagające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu,
- ułatwiające nawiązywanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą,
- twórcze.