 |
Zasobnik |
 |
|
|
Kącik gimnastyczny |
|
|
Edukacja ruchowa jest
bardzo ważną dziedziną wychowania przedszkolnego. Wiek przedszkolny to
najważniejszy okres w rozwoju ruchowym dziecka. Wówczas obserwujemy znaczny
rozwój sprawności ruchowej dziecka
Ruch jest naturalną potrzebą
wieku dziecięcego. Nie należy więc go tłumić, a dążyć do tego, by dzieci jak
najwięcej czasu spędzały w ruchu.
Nauczyciel przedszkola powinien
organizować zajęcia w taki sposób aby dzieci kilkakrotnie miały okazję do
wykonywania różnorodnych ćwiczeń gimnastycznych.
Jednak aby czuwać w sposób
prawidłowy nad rozwojem przedszkolaka należy poznać prawidłowości rozwoju
ruchowego dziecka:
- 3 latek jest zręczny, chodzi prosto pewnym
krokiem, potrafi stać chwilę na jednej nodze, chodzi i skacze w takt muzyki,
szybko wchodzi i schodzi po schodach, rozpina guziki. Nie potrafi jednak
wykonać dwóch prostych czynności na raz.
- 4 latek jest bardzo żywy i ruchliwy, jeździ
na rowerze, chętnie wykonuje czynności wymagające zachowania równowagi, rzuca
piłką, wykonuje podskoki w rytm muzyki.
- 5 latek jest zaradny , umie sprawnie
posługiwać się rękami (rysować, zapinać guziki, sznurować buty…). Jednak nie
potrafi jednocześnie biec i obserwować inne dziecko.
- 6 latek charakteryzuje się dużą zręcznością
i ruchliwością. Potrafi także odbić piłkę o ziemię i schwytać ją, skakać w
dal, zwieszać się i przekręcać na drążku.
Zadaniem nauczycielki przedszkola
jest rozwijanie sprawności ruchowej przedszkolaka. Nauczycielki wykorzystują
wiele rodzajów ćwiczeń, a także wiele metod.
Postaram się scharakteryzować kilka z nich.
Według Wlaźnik i Gniewskowskiego metody
stosowane na zajęciach wychowania fizycznego możemy podzielić na trzy grupy:
- metody odtwórcze,
- metody twórcze,
- metody intensyfikujące.
Metody odtwórcze polegają, na
odtwarzaniu zaobserwowanego wcześniej ruchu.
Zaliczamy do nich:
- metodę naśladowczą – polegającą na
naśladowaniu czyichś ruchów;
- metodę zabawowo-naśladowczą – opracowana
przez E. Falk, rozwinięta przez J. G. Thulina. Dziecko ilustruje ruchem znane
mu z doświadczenia proste czynności ludzi i zwierząt , pracę maszyn oraz
zjawiska przyrodnicze,
- metodę bezpośredniej celowości ruchu
(zadaniowa) (R. Czyżewski.) To forma przejściowa od ćwiczeń stosowanych w
formie ruchów zabawowo – naśladowczych do ćwiczeń stosowanych według pewnych
reguł. (Często z użyciem przyrządów gimnastycznych)
- metodę ścisłą – to najstarsza stosowana
metoda w gimnastyce. Polega ona na ruchu odwzorowanym z pokazu lub
wykonywanym na podstawie słownego ujęcia ruchu .
Metody twórcze – które polegają na
tworzeniu nowych, ruchów. Metody te angażują wyobraźnie i fantazję ruchową
dzieci.
Zaliczamy do nich:
- metodę opowieści ruchowej – (twórca J. C.
Thulin) polega ona na tym, że nauczyciel działa na wyobraźnie dziecka,
opowiadaniem, skłaniając dziecko do odtworzenia ruchem treści opowiadania..
- metodę gimnastyki twórczej (ekspresyjnej)
R. Labana . W tej metodzie nauczyciel wyjaśnia dzieciom, co mają robić, ale
jak to zrobią wynika już z inwencji twórczej dzieci, ich pomysłowości,
fantazji, doświadczeń ruchowych. Nauczyciel posługuje się w tej metodzie
różnymi formami ruchu: odgrywanie, naśladowanie, inscenizacja, pantomima, ruch
naturalny, ćwiczenia muzyczno-ruchowe, taniec, opowieść ruchowa.
Dla dzieci w wieku przedszkolnym za radą W.
Gniewkowskiego wykorzystuje się pięć pierwszych tematów
Obejmują one:
I wyczucie własnego ciała
II wyczucie przestrzeni
III wyczucie ciężaru ciała (siły)
IV doskonalenie płynności ruchu
V kształtowanie umiejętności współdziałania
z partnerem i grupą .
- metodę pracy szkolnej K. Orffa, której
założeniem jest rozwijanie kultury fizycznej dziecka w ścisłej korelacji z
kulturą rytmiczno-muzyczną oraz kulturą żywego słowa. Głównym zadaniem i celem
tej metody jest wyzwolenie u dzieci tendencji do samoekspresji i rozwijania
inwencji twórczej. Zarówno muzyka, jak i ruch, oraz żywe słowo przenikają się
wzajemnie, przy czym w konkretnych ćwiczeniach dominuje zwykle jeden z wyżej
wymienionych elementów, a inne tylko mu
towarzyszą.
- metodę gimnastyki rytmicznej A.M. Kniesów.
Jest to rodzaj gimnastyki twórczej, utanecznionej, polegającej na poszukiwaniu
coraz to nowych form sprzężonego z rytmem muzyką-stosowane są przy tym
nietypowe przybory w większości przypadków zrobione własnoręcznie przez
dzieci. Rola nauczyciela polega na demonstracji ruchu i wzbogaceniem go
muzyką, instrumentem perkusyjnym oraz przyborami.
Metody intensyfikujące – preferujące
ćwiczenia w małych grupach , mające na celu wzmożenie ruchu dziecka.
Zaliczamy do nich:
- metodę stacyjną (obwodową) – na pewnej
przestrzeni wyznacza się kilka stanowisk, na których znajdują się odpowiednie
przybory lub przyrządy. Takich stanowisk i stacji powinno być od 6 do 12.
Tworzą one obwód ćwiczebny. Grupę dzieci dzielimy zaś na 2-3 osobowe zespoły.
Rozpoczęcie ćwiczeń, zmiana stanowisk i zakończenie ćwiczeń następuje na
sygnał nauczyciela. W ciągu trwania zajęć każde dziecko powinno przejść przez
wszystkie stanowiska wykonując na nich określone ćwiczenia.
- metodę ścieżek zdrowia i torów przeszkód –
są to ciągi ćwiczeń i przeszkód sztucznych i naturalnych, które dziecko musi
pokonać w jak najkrótszym czasie.
Pomoce i sprzęt w kąciku gimnastycznym:
- szarfy, woreczki, kółka do scherzo,
hula-hop, piłki, chorągiewki, kręgle, ławeczka, drabinki, materace,
chodniczki, platformy, równoważnie, półkule, ścieżki, trampoliny, paletki,
różne kształtki, aktipiłki, ringo, skoczki, wałki, chusty, obręcze, opaski,
pachołki, skakanki….
| |
|
Komentarze |
|
|
#1 |
dnia czerwca 08 2006 22:58:39
#2 |
dnia czerwca 08 2006 23:30:31
#3 |
dnia września 10 2007 22:51:43
#4 |
dnia czerwca 12 2010 12:28:37
| |
|
Dodaj komentarz |
|
|
Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.
| |
|
|
Logowanie |
|
|
Prawo |
|
|
Księgarenka |
|
|
Relaks |
|
|
Aktualnie online |
|
|
· Gości online: 9
· Użytkowników online: 0
· Łącznie użytkowników: 59,856
· Najnowszy użytkownik: AZF
| |
|
