 |
Zasobnik |
 |
|
 |
TRZYMAJ SIĘ PROSTO -zabawy ruchowe w postępowaniu korekcyjnym |
 |
| "Trzymaj się prosto..." - zabawa ruchowa jako jedna z form postępowania korekcyjnego
z dziećmi w wieku przedszkolnym
Wstęp
Gimnastyka korekcyjna w przedszkolu rządzi się swoimi prawami. Jest ona kierowana dla
dzieci z wadami postawy, które nie wymagają jeszcze postępowania rehabilitacyjnego. Wiek przedszkolny to szczególny okres w rozwoju każdego dziecka. Dziecko poprzez spostrzeżenia, obserwacje i naśladownictwo gromadzi doświadczenia, a następnie stopniowo pozbywa się początkowych błędów. Korektywna we właściwym tego słowa znaczeniu wymaga od uczestników dużej dokładności, precyzji ruchów co jest zupełnie niezgodne z naturalnymi potrzebami, możliwościami psychofizycznymi dzieci w wieku przedszkolnym.
Podstawowym bowiem przejawem ich aktywności jest zabawa. Obok różnorodnych jej form, najbardziej doniosłą i znaczącą rolę w odniesieniu do gimnastyki korekcyjnej odgrywa zabawa ruchowa. W takiej formie dziecko znajduje swobodę, naturalność ujścia swojej aktywności. Stosowanie "ciekawych" dla dziecka form ruchu, przy wykorzystaniu różnorodnych zabaw stymuluje dziecięce uczestnictwo w wybranych ćwiczeniach z zakresu gimnastyki korekcyjnej. Gry i zabawy ruchowe są bardzo lubianą przez dzieci formą zajęć ruchowych. Wynika to z różnorodności, swobody działania, prostoty ruchów, możliwości wyboru rozwiązań i sprawdzenia się z rówieśnikami.
Temat wykorzystania różnorodności zabaw ruchowych w korektywie jest niezwykle interesujący i godny bliższemu przyjrzeniu się, co stało się głównym powodem mojego wyboru tematu pracy. Od kilkunastu lat pracuje w przedszkolu, zajęcia ruchowe są nieodłącznym elementem mojej pracy. Wielokrotnie obserwowałam, iż typowo prowadzone zajęcia gimnastyczne nudzą dzieci, a wielokrotne powtarzanie tego samego ćwiczenia jest nużące. Dało mi to świadomość tego, iż najwłaściwszym sposobem wprowadzenia dziecka w świat "prawidłowej postawy" są zabawy ruchowe. Dlatego postanowiłam bliżej przyjrzeć się temu tematowi.
Pierwszy rozdział poświęciłam charakterystyce rozwoju dziecka w wieku przedszkolnym w obszarze rozwoju fizycznego i ruchowego. Te dwa obszary bowiem są niezwykle istotne w planowaniu oddziaływań korekcyjnych.
Rozdział drugi to analiza pojęcia zabawy ruchowej, jej znaczenia, roli dla rozwoju dziecka, oraz charakterystyka rodzajów zabaw ruchowych.
Ostatni rozdział poświęciłam oddziaływaniu korekcyjnemu w odniesieniu do dzieci w wieku przedszkolnym. Uwagę skupiłam na zasadach właściwego planowania zajęć korekcyjnych wyłącznie z wykorzystaniem różnorodnych zabaw ruchowych.
Zakończeniem pracy jest podsumowanie zdobytej wiedzy, analizy literatury a i własnych spostrzeżeń zdobytych w codziennej pracy.
Rozdział I Rozwój dziecka w wieku przedszkolnym
Wiek przedszkolny to niezmiernie ważny okres w życiu jednostki. Kształtuje się tu bowiem osobowość dziecka, pojawiają się pierwsze doświadczenia, następują duże procesy rozwojowe. Jest to czas charakteryzujący się specyficznymi właściwościami z których za najważniejszą uznać można: potrzebę ruchu, działania, impulsywność, zmienność. W każdym obszarze rozwoju następują liczne zmiany, które wzajemnie się przenikają.
1.1 Charakterystyka rozwoju fizycznego i ruchowego dzieci w wieku przedszkolnym.
Rozwój fizyczny dziecka w wieku przedszkolnym charakteryzuje się zwolnieniem tempa zmian. W porównaniu z okresem wcześniejszym szybkość procesów rozwojowych maleje. Dotyczy to zarówno wysokości i ciężaru ciała, jak i wielkości poszczególnych organów. Przebieg zmian rozwojowych w tym wieku jest raczej równomierny- bez wyraźnych zahamowań i gwałtownych przyspieszeń. Wiek 3-6 lat to okres doskonalenia struktury i funkcji organizmu dziecka oraz jego narządów wewnętrznych.
Między 3. a 6. rokiem życia sylwetka dziecka ulega stopniowym zmianom. Trzylatek charakteryzuje się stosunkowo dużą głową, długim tułowiem i krótkimi kończynami oraz słabo zaznaczonymi fizjologicznymi krzywiznami kręgosłupa. Proporcje te stopniowo zmieniają się, następuje przyrost wysokości ciała, przy czym spowodowany jest on głównie wydłużaniem się kości długich, zwłaszcza nóg. Sylwetka dziecka pięcio-, sześcioletniego staje się bardziej harmonijna, smuklejsza.
Wszystkie kości dziecka w wieku przedszkolnym są miękkie i elastyczne. Cechuje je przewaga tkanki chrzęstnej nad kostną. Kości dziecka powoli zmniejszają zawartość wody, a zwiększa się wysycenie ich składnikami mineralnymi. W kolejnych latach kości dziecka wzmacniają swoją strukturę, ale nadal pozostają elastyczne i miękkie. Dzięki elastyczności zwiększa się ich odporność na złamania, ale z złych warunkach rozwojowych łatwiej mogą ulec deformacji.
"Prawidłowy rozwój układu kostnego jest związany z aktywnością fizyczną dziecka. Kość do prawidłowego ukształtowania struktury potrzebuje zarówno sił, które je zgniatają, jak i sił rozciągających. Odpowiadająca możliwością dziecka aktywność ruchowa stanowi warunek prawidłowego rozwoju kośćca. Bezczynność, ale także przeciążenie dziecka pracą, może być przyczyną nieprawidłowego rozwoju i deformacji kości."
W 3. i 4. roku życia przyrost mięśni dotyczy głównie długości. Dopiero około 5. roku życia następuje wyraźne zwiększenie masy mięśni dziecka, a przez to wzrost ich siły. Rozwój poszczególnych grup mięśniowych nie jest jednakowy. Sprawność i siła mięśni wzrasta w kierunku od głowy do kończyn, a w obrębie kończyny górnej przyrost siły odbywa się w kierunku od ramienia do dłoni.
Serce dziecka w wieku przedszkolnym jest stosunkowo słabe i małe- ma małą pojemność. Naczynia krwionośne są za to dość szerokie, a ich ilość wraz z siecią naczyń włosowatych nie jest jeszcze duża. Ciśnienie krwi jest przez to mniejsze niż u dorosłego, a czas krwioobiegu krótszy.
Rozwój płuc dziecka idzie w parze z rozwojem klatki piersiowej, która z wiekiem zmienia swój kształt. Początkowo klatka piersiowa jest beczkowata, następnie przybiera kształt ściętego stożka, spłaszczając się i wydłużając. Jeżeli dziecko potrzebuje więcej tlenu, zwiększa raczej częstość oddechów niż ich głębokość. Starsze dziecko zwiększone zapotrzebowanie na tlen przy wysiłkach fizycznych zaspakaja głównie przez zwiększenie głębokości oddechów, a nie tylko przez zwiększenie ich częstości.
Rozwój układu nerwowego polega głównie na jego czynnościowym dojrzewaniu. Ilość komórek nerwowych nie ulega bowiem zwiększeniu już od około 5. miesiąca życia płodowego. Doskonaleniu i dojrzewaniu ulega zarówno układ ośrodkowy (mózg, móżdżek i rdzeń przedłużony), jak i układ obwodowy.
W ośrodkowym układzie nerwowym następuje kolejne dojrzewanie struktur coraz precyzyjniej kierujących ruchami, rejestrujących doznania i sterujących reakcjami. Ośrodki te to zbiory komórek, w obrębie których zachodzą skomplikowane procesy koordynacji funkcji organicznych i czynności ruchowych. Stopniowo dojrzewają coraz wyższe ośrodki, pozwalając precyzyjniej sterować ruchami i skojarzeniami. Dzięki temu dziecko doskonali swoje zachowania ruchowe, bogaci je i celowo dostosowuje do aktualnych potrzeb.
Im dziecko jest młodsze, tym bardziej widoczna jest u niego przewaga układu pobudzania nad układem hamowania. Towarzyszące temu szybkie występowanie znużenia ośrodkowego układu nerwowego powoduje, że dziecko ma trudności z dłuższym skupieniem uwagi i jest przyczyną utraty zainteresowania nawet dla bardzo atrakcyjnych, ale długotrwałych czynności.
Rozwój ruchowy dziecka jest ściśle związany z jego rozwojem somatycznym, z rozwojem fizjologicznym i rozwojem psychicznym a także z rozwojem umysłowym (który warunkuje racjonalność postępowania) i z rozwojem społecznym.
Rozwój sprawności ruchowej dziecka w wieku przedszkolnym przebiega w dwóch kierunkach:
- doskonalenie ruchów postawno-lokomocyjnych (chodu, biegu, skoków, wspinania się itp.),
- rozwój ruchów manipulacyjnych (polegających na zdolności posługiwania się przedmiotami i narzędziami codziennego użytku).
Charakterystyczną cechą dziecka wieku przedszkolnego jest jego wielka biologiczna potrzeba ruchu. Jest ona przyczyną ogromnej ruchliwości dziecka, dużej liczby kroków, tendencji do ruchów zbyt obszernych, rozrzutnych.
Okres przedszkolny jest wiekiem, kiedy obserwujemy dalszy rozwój sprawności motorycznej, opanowanie pozycji i ruchów równoważnych, rozwija się zdolność koordynacji i podwyższa poziom ogólnej sprawności fizycznej. Wzrasta równocześnie zaradność dziecka, jego ruchy stają się rinteligentniejszer1;- bardziej dostosowane do zmieniających się sytuacji. Jednocześnie rozwija się samoobsługa i samodzielność. Dziecko samo je, myje się rozbiera i ubiera, utrzymuje porządek we własnych rzeczach, pomaga w łatwych pracach domowych.
Stopniowo doskonalące się ruchy drobnych mięśni dłoni umożliwiają coraz sprawniejsze posługiwanie się ołówkiem, pędzelkiem, nożyczkami.
"U dzieci przedszkolnych występuje dziwne dla dorosłych zjawisko: szybciej uczą się pływać lub jeździć na łyżwach niż np. zapinać guziki czy wiązać sznurowadła. Te ostatnie czynności wydają się dorosłemu łatwiejsze niż wymagające większego wysiłku ruchy pływaka czy łyżwiarza. Dla dziecka jednak drobne ruchy manualne są jeszcze trudne i bardziej męczące niż praca dużych grup mięśniowych".
Odmiennie również niż u dorosłych przebiegają u dzieci w wieku przedszkolnym procesy zmęczenia i odpoczynku. Różnice te związane są z inną motoryką, wydolnością i psychiką dziecka, jego możliwościami i potrzebami ruchowymi. Dziecko szybciej reaguje ruchem na bodźce. Szybko się wyczerpuje i męczy, wymagając chwili odpoczynku, lecz również szybciej po wysiłku wraca do normy.
Tempo rozwoju motorycznego dziecka w wieku przedszkolnym nie jest równomierne. Każdy rok przynosi istotną różnicę w poziomie sprawności i rozwoju motorycznym. Najszybsze zmiany występują między 4. a 5. rokiem życia. W wieku 5 lat dziecko wchodzi w tzw. złoty okres motoryczności. Kończąc 6. rok życia, osiąga taki poziom rozwoju motorycznego i umysłowego, który pozwala mu na podjęcie nauki szkolnej.
Poszczególne dzieci mogą różnić się między sobą tempem rozwoju motorycznego. Wpływa na to wiele cech wrodzonych, w tym głównie tzw. uzdolnienia ruchowe, ale także bardzo istotne znaczenie mają także czynniki środowiskowe m.in. tryb życia, ćwiczenie, trening.
"Ruch i zabawa są przejawami zaspakajania potrzeb dziecka. Pozwalają doskonalić motorykę, ale są także istotnym czynnikiem rozwoju somatycznego, psychicznego i społecznego. Należy umożliwiać dziecku wszechstronną aktywność ruchową, sprzyjać jej i wspomagać. Ograniczanie spontanicznej aktywności ruchowej dziecka jest sprzeczne z jego potrzebami rozwojowymi".
1.2 Wzorzec prawidłowej postawy ciała dziecka w wieku przedszkolnym
Dzieci z najmłodszej i najstarszej grupy przedszkolnej zasadniczo różnią się wizualnie (wysokość, ciężar, proporcje ciała), przyjęto jednak podobne wzorce prawidłowych postaw nawykowych dla dzieci w wieku od 3 do 6 lat. W odniesieniu do postawy ciała jednak nie należy stosować określenia "idealna". Dokonując oceny postawy ciała należy zaznaczyć iż wykazuje ona dużą zmienność zależną od wieku, płci, budowy somatycznej. Konieczne jest jednak określenie pewnych norm na podstawie których można ocenić postawę ciała. Normy, wzorce takie, w toku badań, określił Instytut Matki i Dziecka. Stanowią one podstawowe kryterium oceny poprawności postawy ciała dziecka.
Według przeprowadzonych badań prawidłową postawę ciała dziecka w wieku przedszkolnym charakteryzuje w oględzinach z boku:
-Obecność lordozy szyjnej,
-Niewielka kifoza piersiowa,
-Zaznaczona lordoza lędźwiowa,
-Wysunięty do przodu brzuch; gdy dziecko stoi tyłem, a następnie przodem o badającego,
- Niewielka koślawość kolan,
- Ustawienie pięty w przedłużenie osi podudzia.
W oględzinach z tyłu cechy charakterystyczne to:
- Prosty kręgosłup,
- Poziome i równoległe względem siebie ustawienie barków, łopatek, bioder,
- Niewielka koślawość kolan,
- Ustawienie piety w przedłużeniu osi podudzia.
Podstawowe kryteria różnicujące poprawność postawy ciała 3-, i 4- latków od 5- i 6- latków to:
- stopień koślawości kolan,
- stopień wystawania brzucha,
- stopień wysklepienia stopy.
Zmiany w postawie ciała dzieci w wieku przedszkolnym powinny przejawiać się przede wszystkim w rozpoczętym w okresie niemowlęcym kształtowaniu krzywizn. Dzieci jednak mają niezwykle często "chwiejność" postawy ciała. Są często skłonne do przyjmowania nienaturalnej "sztucznie" poprawionej postawy np. w trakcie robienia im zdjęcia. Charakterystyczne jest to zwłaszcza dla małych dzieci, które stwarzają obiektywne trudności w zarejestrowaniu swobodnej postawy ciała.
Rozdział II Zabawy ruchowe w przedszkolnej korektywie.
Zabawa to dla dziecka w wieku przedszkolnym istotny element jego życia, co by nie powiedzieć jego dopełnienie. Dla dziecka taka aktywność to coś niezwykle naturalnego dopisane w pełni do jego życia.
2.1 Pojęcie zabawy i ruchowej.
Najbardziej popularną i najwłaściwszą formą "zorganizowanej" aktywności fizycznej przedszkolaków są zabawy ruchowe. Zabawy ruchowe odznaczają się wielką różnorodnością i swobodą, dużą możliwością przejawiania inicjatywy i twórczości w dziedzinie stosowania ruchu, ponieważ istniejące w nich reguły kontrolują nie ruchy, lecz samą strukturę zabawy jako całość.
W zabawach ruchowych uaktywniają się prawie wszystkie grupy mięśniowe związane z działalnością całego ośrodka ruchowego oraz kory mózgowej. Wiele zabaw zawiera w sobie przynajmniej jeden z rodzajów ćwiczeń fizycznych jak: chodzenie, bieganie, skoki, rzuty, czworakowanie, pełzanie i ćwiczenia z przyborem. Polegają one zazwyczaj na rywalizacji indywidualnej - kto najładniej, kto dokładniej wykonał zadanie, kto szybciej, kto dalej.
Zabawy dziecięce są nadzwyczaj różnorodne, zarówno pod względem treści, jak i stopnia złożoności. Ze względu na przejawiającą się w zabawie treść i kierunek samorzutnej aktywności wyróżnia się zabawy wynikające z inicjatywy dzieci i zabawy z prawidłami organizowane przez dorosłych. Do głównych rodzajów samorzutnych zabaw dziecięcych należą zabawy tematyczne, manipulacyjno-konstrukcyjne i badawcze. Natomiast do zabaw organizowanych przez nauczyciela zalicza się zabawy i gry dydaktyczne oraz zabawy ruchowe. Oczywiście między tymi grupami zabaw istnieje wiele wspólnych cech, ale równocześnie oznaczają się one specyficznymi właściwościami ważnymi ze względów pedagogicznych.
Podczas analizy działań skierowanych w kierunku dziecka odnośnie zajęć gimnastyki korekcyjno- kompensacyjnej najważniejsze miejsce w różnorodności zabaw zajmują zabawy ruchowe. Są one niezbędne do prawidłowego funkcjonowania dziecka w przedszkolu. Przedstawiają one niezmiernie bogaty i różnorodny materiał zawierający podstawowe elementy naturalnych czynności człowieka. Ruch jest normalnym przejawem zdrowia dziecka i warunkiem jego prawidłowego rozwoju .
W. Okoń stwierdza, iż "Zabawy ruchowe są nadzwyczaj różnorodne i pełne nie tylko ruchu, co stanowi ich pierwszą wyróżniającą cechę ale i nieodzownej treści intelektualnej, mającej wyraz w temacie i czynnościach zabawowych".
Ruchy w tychże zabawach są wykonywane w najbardziej naturalnych formach, nie ograniczonych żadnymi warunkami.
"Stanowiąc zespoły naturalnych ruchów różnego typu i w różnych połączeniach, zabawy ruchowe wyróżniają się równocześnie bogactwem umysłowej treści, żądając od bawiących się skupienia uwagi, zdolności orientowania się , napięcia woli itd. .
Wielkie i różnorodne znaczenie wychowawcze przypisuje W. Okoń zabawom ruchowym. Przede wszystkim należy podkreślić ich wpływ na rozwój fizyczny dziecka, gdyż w najlepszy sposób zaspokajają wrodzoną dzieciom potrzebę ruchu. "Niemniej dobroczynny wpływ wywierają zabawy ruchowe na system nerwowy, w związku z czym stają się one doskonałym środkiem walki z rozdrażnieniem i nerwowością uczniów".
Wystarczy stwierdzić, że zabawy ruchowe współdziałają w bardzo dużym stopniu z rozwojem wrażeń i postrzeżeń, uczą spostrzegać otaczające przedmioty i zjawiska ze wszystkich stron i we wszystkich ich wzajemnych powiązaniach, wyrabiają umiejętność w określaniu odległości, ciężaru, wytrzymałości i innych cech przedmiotów, dostarczają dzieciom wielu nowych wrażeń i wiadomości o otoczeniu, ucz spostrzegawczości, bystrego pojmowania istoty zjawisk, a także logicznego myślenia w związku z praktyczną działalnością o ile stanowi ona treść zabawy.
W trakcie rozwoju dziecka pojawiają się i inne przejawy aktywności, zmienia się więc funkcja zabawy. L. Wołoszynowa uważa, że zabawa, chociaż przestaje być dominującą postacią działalności dziecka, jaką była w okresie przedszkolnym, nie zanika lecz zmienia się pod względem formy, jak i treści. Życie dziecka w zespole szkolnym, nowe złożone stosunki społeczne powodują, że w tym okresie zaczynają dominować zabawy zespołowe.
W toku zabawy dziecko czynnie zdobywa wiadomości i umiejętności umysłowe, oraz praktyczne, a zarazem uczy się wykorzystywać je w praktyce. "Zabawa jest dla dziecka i pracą, i myśleniem, i twórczością, i realizmem, i fantazją, i źródłem radości. Zabawa daje dziecku tę pełnię życia, której ono potrzebuje. Stąd zatem wypływa ogromne znaczenie wychowawcze zabawy (...) Znaczenia zabawy nie wyczerpuje jednakże jej rola wychowawcza. Proces wychowawczy na wszystkich swoich stopniach jest nierozerwalnie związany z procesem uczenia się dziecka. Pedagog nie może wychowywać nie ucząc go i nie może nie może uczyć nie wyciągając odpowiednich wniosków pedagogicznych. Zabawa zatem jest niezastąpioną areną nauczania dziecka".
Zabawa to działalność o charakterze twórczym, stanowi więc doskonały środek stymulujący aktywność twórczą uczniów, sprzyja także rozwijaniu zdolności: zarówno ogólnych, jak i specjalnych
2.2 Rola zabaw w gimnastyce korekcyjnej
Zabawy i gry ruchowe pełnią następujące funkcje w procesie kształcenia i wychowania fizycznego:
- Kształcącą - wyposażenie w podstawowe formy ruchu i podstawowe umiejętności stanowiące podstawę dla rozwoju bardziej skomplikowanych elementów technicznych w konkretnych dyscyplinach, rozwijanie zdolności motorycznych
- Poznawczą - poznawanie nowych wiadomości związanych z różnymi dziedzinami życia (przyroda, sztuka, nauka - integrowanie treści różnych przedmiotów)
- Socjalną - wdrażanie do pełnienia różnych funkcji społecznych (przewodzenie grupie, współpraca w grupie, podporządkowanie się)
- Wychowawczą - kształtowanie postaw moralnych i cech charakteru potrzebnych do prowadzenia twórczego i aktywnego życia, kontrolowanie negatywnych emocji
- Hedonistyczną - odpoczynek, podejmowanie aktywności ruchowej w celu zaspokojenia spontanicznych potrzeb i radości wypływających z uczestnictwa w zabawie, grze
Zabawa i gra ruchowa aby mogła być wykorzystana do potrzeb gimnastyki korekcyjnej, musi spełniać następujące kryteria:
- Kształtować odruch prawidłowej postawy ciała
- W czasie trwania zabawy dzieci powinny przyjmować poprawna postawę ciała: w siadaniu, w staniu, czy w poruszaniu się
- Oddziaływać na poszczególne grupy mięśniowe w celu likwidacji dystonii mięśniowej. Jej likwidacja polega na rozciągnięciu nadmiernie napiętych mięśni i wzmocnieniu mięśni osłabionych.
- Stworzyć możliwości utrzymania poprawnej pozycji w trakcie trwanie całej zabawy czy gry mchowej. Dziecko musi mieć możliwość ćwiczenia w pozycji skorygowanej, a przynajmniej nieszkodliwej.
- Sprzyjać odciążeniu kręgosłupa od ucisku osiowego. Dlatego większość ćwiczeń, a także zabaw i gier mchowych w gimnastyce korekcyjnej odbywa się w leżeniu, pełzaniu, ślizgach na czworakach.
Podstawowe cele płynące z zastosowania zabaw i gier ruchowych w gimnastyce korekcyjnej:
Cele edukacyjne:
- kształtują odruch prawidłowej postawy ciała w różnych pozycjach wyjściowych,
- wpływają na poszczególne grupy mięśniowe w celu likwidacji dystonii mięśniowej,
- wyrabiają zdolności do długotrwałego utrzymywania skorygowanej postawy,
- sprzyjają odciążeniu kręgosłupa od ucisku osiowego poprzez leżenie, pełzanie, ślizgi na czworakach,
- podnoszą ogólną sprawność i wydolność organizmu,
- utrzymują prawidłową ruchomość kręgosłupa,
- wzmacniają grupy mięśniowe, które w głównej mierze decydują o prawidłowej postawie i wydolności stóp.
Cele wychowawcze:
- uatrakcyjniają zajęcia poprzez wprowadzenie radosnego nastroju i dobrego samopoczucia,
- stwarzają najlepsze warunki do czynnego wypoczynku,
- wyrabiają dodatnie cechy charakteru, a w szczególności świadomą dyscyplinę i karność,
- wyrabiają nawyk dokładnego wykonywania zadań korekcyjnych i wychwytywania błędów,
- wyrabiają nawyk respektowania przepisów zabaw i gier ruchowych,
- rozwijają umiejętność zespołowego współdziałania i współzawodnictwa,
- uczą pokonywania nieśmiałości w zespole,
- uczą koleżeństwa, społecznej odpowiedzialności.
Gry i zabawy ruchowe mają bardzo duże znaczenie w korektywie. Przypisuje się im następujące wartości:
- Polepszanie stanu zdrowia- Aktywność ruchowa w trakcie zabaw jest bardzo istotna dla zdrowia człowieka. Stosowanie różnorodnych ruchów, w nieskrępowanej - formie i sprawiających przyjemność, to czynniki, które nie tylko usprawniają organizm, ale również są ważnym zabiegiem higieniczna-zdrowotnym. Uprawianie zabaw ruchowych w czasie wolnym wpływa korzystnie na odprężenie nerwowo-psychiczne.
- Rozwijają sprawność fizyczna- Zabawy ruchowe opierają się w ogromnej większości na naturalnych formach ruchu jak: biegi, skoki, rzuty, czworakowanie, angażują duże grupy mięśniowe, więc mają wpływ na prawidłowe funkcjonowanie i rozwój mięśni które przede wszystkim odgrywają ogromną rolę w utrzymaniu prawidłowej postawy ciała. Za pomocą tej formy ruchowej można wpływać na poprawę: szybkości, siły, skoczności, zwinności, wytrzymałości itp. Wielkie bogactwo ruchów w zabawach decyduje o tym, że mogą one zastąpić inne często nużące ćwiczenia. Nauczanie czy też doskonalenie umiejętności ruchowych w tej farmie stwarza możliwości swobodnego wykazywania ruchów oraz oswajania się ze środowiskiem, a radość towarzysząca zajęciom prowadzonych w tej formie sprzyja nie wymuszonej przez prowadzącego intensywności.
- Mają oddziaływanie wychowawcze - Kształtują zdolności umysłowe: spostrzeżenia, wyobraźnię, pamięć, uczucia i wolę. Uczą wzrastać w społeczność i środowisko. Nigdzie tak łatwo jak w zabawie nauczycielowi nie udaje się zbliżyć do dzieci, zdobyć ich zaufanie, a w konsekwencji wpłynąć na kształtowane pozytywnych postaw. Udziałem w dobrze zorganizowanych zabawach stwarza się możliwości kształtowania odpowiednich cech charakteru: opanowania, wytrzymałości, koleżeństwa. Dzięki poznaniu psychiki i indywidualnych przymiotów wychowanka można kształtować wiele pozytywnych cech oraz tłumaczyć cechy niepożądane. Zajęcia takie prowadzone w terenie wpływają dobrze na umiejętności radzenia sobie w różnych sytuacjach, rozwijają zaradność niezbędną w życiu codziennym.
Przedszkolaki odczuwają zmęczenie nie tylko pod wpływem wysiłku fizycznego o znacznym natężeniu, ale także na skutek pewnej monotonii ruchu. Prowadząc zajęcia w przedszkolu należy mieć na uwadze tę specyfikę ruchu dziecka i szczególnie starannie stosować się do zasady wszechstronności i zmienności pracy mięśni.
2.3 Rodzaje i charakterystyka zabaw ruchowych.
Czynnikiem dominującym w zabawach jest ruch, który w wieku przedszkolnym stanowi ważny bodziec rozwoju. Dzieci same zaspokajają potrzebę ruchu, podejmując różne zabawy ruchowe, jak bieżnie, skocznie czy też zabawy przy pomocy przyborów. Obok zabaw ruchowych bez żadnych reguł, stosuje się zabawy ruchowe o charakterze dydaktycznym. Do tego typu zabaw należą:
- zabawy orientacyjno-porządkowe wyrabiają umiejętności oceny kierunku i odległości, orientację w przestrzeni, uczą biegania bez potrącania, omijania przeszkód,
- zabawy bieżne angażują duże grupy mięśniowe, pobudzają krążenie, oddychanie,
- zabawy równoważne rozwijają zdolności utrzymania równowagi, uczą przekraczania przeszkód,
- zabawy z elementem skoku i podskoku pobudzają krążenie i oddychanie,
- zabawy z elementem rzucania, chwytania, toczenia, celowania rozwijają umiejętności rzucania, zdolności oceny kierunku i odległości oraz doskonalą koordynację wzrokowo-ruchową,
- zabawy rytmiczno-ruchowe wpływają na ogólne usprawnienie ruchowe dzieci, wyrabiają poczucie rytmu, koordynację ruchową, ćwiczą oddech.
Zabawy orientacyjno - porządkowe - których celem ich jest pobudzanie procesów myślenia, reagowania, orientacji, odróżniania i zapamiętywania poleceń, sygnałów, kolorów, dźwięków. Zabawy orientacyjno - porządkowe pomagają wyrabiać dyscyplinę, wdrażają dzieci do karności i porządku. Ten rodzaj zabaw pozwala odpowiednio ustawić grupę, podzielić dzieci na zespoły, wyuczyć najprostszych form zbiórek i ustawień:
- W rzędzie - czyli w kolejce,
- W dwurzędzie z chwytem rąk - czyli w parami,
- W kole,
- W gromadce,
- W luźnym ustawieniu - rozsypce.
Przykład zabawy: "Słonko świeci - deszcz pada".
Zabawy z elementami równowagi - Kształcenie umiejętności utrzymania równowagi w różnych sytuacjach życia codziennego, zwłaszcza chodu w utrudnionych warunkach to ich główny cel. Zdolności te rozwijamy poprzez przejścia po zwężonych torach, ścieżkach, wyrysowanych liniach prostych i krętych, po lince po szerokiej desce na podwyższeniu. Zabawy równoważne mogą również polegać na przekraczaniu przeszkód w terenie - tych naturalnych jak i rozłożonych przyborów, rozciągniętych linek.
Przykład zabawy: "Bociany chodzą po łące"
Zabawy z elementami czworakowania i pełzaniem - Zabawy na czworakach podtrzymywać mają naturalną gibkość kręgosłupa, wyrabiać swobodę ruchów, wzmacniać mięśnie tułowia, szyi, pasa barkowego oraz ramion, a przy tym samym wyrównywać nieprawidłowości postawy. Podobne cele stawiamy zabawom w podporze, w pełzaniu, czołganiu, przetaczaniu się.
Przykład zabawy: "Koty i myszy"
Zabawy z elementami wspinania się - W sali, a zwłaszcza w terenie, urządzić można tory przeszkód, na których będą nabierać wprawy w wdrapywaniu się, przełażeniu. Takie zabawy są bardzo cenne dla rozwoju ogólnej siły, zwinności, zaradności, odwagi, oswojenia z wysokością i przestrzenią.
Przykład zabawy: "Koty na płoty"
Zabawy z elementami podskoku i skoku - Podskoki wykonujemy przednią częścią stopy. Zwracamy uwagę na ich miękkość i elastyczność.
Przykład zabawy: "Szycie na maszynie"
Zabawy bieżne - Celem i zadaniem zabaw bieżnych jest wyrabianie swobody i szybkość biegu, zwrócenie uwagi na poprawność i skoordynowanie ruchów ramion i nóg.
Przykład zabawy: "Pułapka na myszy"
Zabawy rzutne, chwytne, z celowaniem i z toczeniem - W zabawach rzutnych trzeba przestrzegać zasady wykonywania rzutów i chwytów tak prawą, jak i lewą ręką. Przy chwytaniu piłki zwracamy uwagę na tzw. Chwyt wolny, tj. Chwyt w ręce bezpośrednio z powietrza r11; bez przyciągania piłki do tułowia. Stopniowanie trudności w zabawach chwytnych polega na stopniowaniu odpowiednich przyborów (woreczki, piłki średniej wielkości, małe, gumowe piłeczki).
Przykład zabawy: "Kto trafi w piłkę?"
Planując wykorzystanie zabaw ruchowych w gimnastyce korekcyjnej podstawą jest dostosowanie ich do określonej wady postawy dziecka. Każda z wad bowiem będzie wymagała angażowanie innej części ciała, w inny sposób by odniosło to wskazany efekt. Analizując literaturę, artykuły zwróciłam uwagę na fakt, iż są takie zabawy które można wykorzystać w wielu wadach. Pozwolę sobie wskazać kilka przykładów:
1. "Pływanie żabką"- leżenie przodem, nogi wyprostowane i złączone. Na sygnał dzieci unoszą ręce i głowę nad podłogę, wykonują rękoma ruchy jak przy pływaniu żabką: energicznie wyciągają ręce jak najdalej w przód, następnie przenoszą w bok i uginając ręce ściągają je w "skrzydełka".
2. "Popatrz przez obręcz" - leżenie przodem nogami wyprostowanymi i złączonymi, w dłoniach obręcze (kółka). na hasło dzieci unoszą ręce z obręczą nad podłogę i patrzą przez nie na prowadzącego. Na hasło "odpocznij" dzieci kładą obręcze na podłodze.
3. "Rybki w stawie" - leżenie przodem na kocykach z nogami wyprostowanymi i złączonymi, ręce ugięte w łokciach i oparte o podłogę, palce rąk skierowane do środka. Na hasło dzieci odpychają się dłońmi od podłogi i ślizgają się po podłodze.
4. "Kwiatek rośnie" - siad skrzyżny, tułów pochylony do przodu, dłonie na podłodze. Na hasło rkwiatek rośnier1; dzieci powoli prostują tułów i wyciągają ręce w górę jak najwyżej. Na hasło "kwiatek więdnie" dzieci powoli wracają do pozycji wyjściowej.
5. "Zdmuchnij świeczkę" - siad skrzyżny z rękami ułożonymi w "skrzydełka", dłonie zaciśnięte w pięści a jeden palec wyprostowany i skierowany do góry jest "zapaloną świeczką". Na sygnał dzieci obracają głowę w lewo i "zdmuchują" lewą "świeczkę". następnie skręcają głowę w prawo i zdmuchują prawą "świeczkę". Na hasło "zapal świeczkę" dzieci prostują po jednym palcu każdej dłoni.
6. "Budowanie domu" - siad skrzyżny z dłońmi na kolanach, plecy wyprostowane, głowa wyciągnięta w górę. na hasło "budujemy dom" dzieci przenoszą ręce w skrzydełka, następnie przenoszą prawą ręką w górę i ustawiają dłoń równolegle do podłogi. Tak samo ustawiają lewą rękę ale z dłonią nad dłonią prawą, przenoszą prawą dłoń nad lewą itd. Budujemy tyle pięter aż dzieci maksymalnie wyciągną ręce w górę. Wówczas prowadzący podaje hasło "budujmy dach" - dzieci wyciągają dłonie w górę i łączą palce prawej i lewej dłoni tworząc "dach" nad zbudowanym domem.
7. "Koziołek bodzie" - klęk podparty. na sygnał "Koziołek bodzie" dzieci opuszczają nisko głowę, a następnie odrzucają ją w górę wyciągając jednocześnie w przód - naśladują bodącego koziołka. na hasło "koziołek odpoczywa" dzieci wracają do pozycji wyjściowej.
8. "Bicie brawa stopami" - siad na podłodze, kolana skręcone na zewnątrz, podeszwy stóp skierowane jedna do drugiej. Na hasło dzieci unoszą stopy nad podłogę uderzają jedna o drugą. Na hasło "stopy odpoczywają" - dzieci wracają do pozycji wyjściowej.
9. "Baletnica" - dzieci siedzą na krzesełkach, czubki palców dotykają podłogi, pięty uniesione. Na sygnał dzieci przestawiają kolejno stopy do przodu, do tyłu i w bok - imitują kroki baletnicy chodzącej na palcach.
10. "Skarpetka" - dzieci na krzesełkach. Na sygnał każde dziecko za pomocą palców stopy przeciwnej stara się zdjąć skarpetkę z jednej nogi, a następnie z drugiej nogi.
Rozdział III Organizacja zabaw ruchowych w zajęciach gimnastyki korekcyjnej.
Organizacja i przeprowadzenie zabawy ruchowej wymaga od prowadzącego pewnych konkretnych działań wstępnych. Przygotowanie samego prowadzącego oraz uczestników do udziału w zajęciach.
3.1 Pozycje wyjściowe i sposoby poruszania się w zabawach ruchowych.
Planując wykorzystanie zabaw ruchowych przy eliminowaniu wad postawy należy zwrócić uwagę jak duże znaczenie ma pozycja wyjściowa, końcowa oraz sposób poruszania się dzieci. Najważniejsze bowiem jest precyzyjne określenie uczestnikom zabaw ruchowych, czego wymagamy od nich w danej zabawie, a inaczej jaki efekt chcemy uzyskać.
Pozycja wyjściowa, końcowa, czy też sposób poruszania odniesie wtedy zaplanowany efekt gdy będzie w niej jak najmniej błędów. Odnosząc się do założeń gimnastyki korekcyjno- kompensacyjnej prawidłową postawą podczas zabaw będzie taka w które właściwie ustawione będą wszystkie elementy składowe postawy: głowa, barki, łopatki, brzuch, pośladki, nogi, lordoza lędźwiowa i kifoza piersiowa.
Analizując dostępną literaturę dotyczącą prawidłowej pozycji, określić można kilka ich rodzajów.
1. Leżenie - przodem i tyłem z ramionami ułożonymi w tzw. rskrzydełkar1;, lub wyprostowane wzdłuż ciała.
2. Siady - w tej pozycji wyróżniamy kilka ich rodzajów tj. siad skulny, ugięty, ugięty podparty, prosty, skrzyżny, równoważny, klęczny, rozkroczny. W siadach tułów powinien być wyprostowany, głowa w przedłużeniu tułowia wyciągnięta w górę, wzrok skierowany przed siebie, klatka piersiowa uwypuklona.
3. Klęki - wyróżniamy następujące rodzaje: klęk prosty, podparty, podparty z rękoma ugiętymi w łokciach, klęk podparty z ramionami wyciągniętymi przed siebie.
4. Podpory - podpór przodem, podpór tyłem
5. Zwisy - w zwisach preferuje się zwis czynny gdzie głowa wyciągnięta jest w górę, łopatki ściągnięte, obojczyki ustawione poziomo lub prawie poziomo. Wyróżniamy zwis przodem do drabinki, zwis tyłem do drabinki i zwis tyłem na ramionach ugiętych.
Podczas organizacji zabaw ruchowych dla dzieci w toku zajęć gimnastyki korekcyjnej oprócz prawidłowych postaw wyjściowych, końcowych niezwykle istotny okazuje się sposób poruszania. W korektywie wyróżnić można następujące sposoby poruszania:
- Bieg,
- Czworakowanie,
- Ślizgi na kocykach,
- Skoki.
Każdy z wymienionych powyżej sposobów poruszania powinien oczywiście wykonany być w sposób prawidłowy. Pomimo że używany jest w toku zabawy ruchowej, jednak prowadzący zajęcia powinien określić właściwy sposób poruszania w obrębie każdego sposobu.
3.2 Zasady prowadzenia zabaw ruchowych w korektywie
Zabawy ruchowe są bardzo lubianą przez dzieci formą zajęć ruchowych . Wynika to z ich różnorodności, swobody działania, prostoty ruchów, możliwości wyboru rozwiązań i sprawdzenia się z rówieśnikami.
Jedną z naczelnych zasad procesu korekcji wad postawy jest przekonanie dziecka do aktywnego udziału w całokształcie proponowanych zabaw. Dziecko należy odpowiednio umotywować do uczestnictwa w zajęciach. Ważne jest, szczególnie w początkowym okresie, by zajęcia gimnastyki korekcyjnej podobały mu się i chętnie brał w nich udział. Zabawy ruchowe, odpowiednio dobrane i właściwie przeprowadzone, mogą zwłaszcza u dzieci młodszych odegrać największą rolę w tym procesie.
W gimnastyce korekcyjnej wykorzystuje się właściwie wszystkie metody i formy stosowane w wychowaniu fizycznym : naśladowczą, zabawową, improwizacji, ilustracji czy opowieści ruchowej, zadaniową, ścisłą, pokazową, opisowa , bezpośredniej celowości ruchów, systematyczną, analityczną, oraz kombinowane.
Nieodłącznym atrybutem gimnastyki korekcyjnej jest uwarunkowana charakterem przypadku precyzja w doborze i działaniu metod i środków. Ten warunek najbardziej zabezpiecza forma ścisła i najczęściej dominuje na zajęciach korekcyjnych.
Aby zachęcić dzieci do ćwiczeń, stworzyć dodatkową motywację, należy w zajęciach gimnastyki korekcyjnej stosować w jak największym stopniu najwłaściwszą dla tego wieku formę zajęć jaką są zabawy ruchowe. Prowadzenie zajęć w formie ścisłej, zwłaszcza w grupach dzieci młodszych, powoduje szybkie znużenie , zmęczenie i brak zainteresowania korektywą . Zajęcia te stają się wtedy ciężkim , narzuconym przez dorosłych obowiązkiem. Poza tym prowadzenie zajęć w formie ścisłej powoduje po pewnym czasie ograniczenie się do określonego zestawu ćwiczeń, które dziecko zna na pamięć.
Zabawy ruchowe powinny dominować w zajęciach korektywy. Psychice dziecka w tym wieku odpowiada taka forma ruchu , jaką jest zabawa - zwłaszcza gdy występuje ona pod postacią opowieści ruchowej, formy naśladowczej, a nawet zadaniowej. W zabawie ruchowej dziecko jest odpowiedzialne tylko za siebie, nie obarcza się go stresem wynikającym z odpowiedzialności za drużynę , stawiając na pierwszym miejscu osiągnięcie pozytywnych rezultatów w poprawie wady postawy dziecka .
Zabawy i gry ruchowe, aby mogły być wykorzystane do potrzeb gimnastyki korekcyjnej musza spełniać następujące kryteria:
- Kształtować odruch poprawnej postawy ciała . W czasie zabawy czy gry powinny wystąpić momenty zmuszające dzieci do przyjęcia poprawnej postawy czy to w siadzie, czy w staniu, czy w poruszaniu się .
- Oddziaływać na poszczególne grupy mięśniowe w celu likwidacji dystonii mięśniowej. Celowo dobrane zadanie ruchowe występujące w zabawie, czy w grze powinno prowadzić do likwidacji dystonii mięśniowej w danej wadzie postawy.
- Stworzyć możliwość utrzymania poprawnej pozycji w trakcie trwania całej zabawy czy gry ruchowej. Nie mogą występować w trakcie trwania zabawy czy gry ruchowej sytuacje, w których wykonanie zadania ruchowego wymaga przyjęcia pozycji wadliwej, sprzyjającej pogłębieniu wady. Dziecko musi mieć cały czas możliwość ćwiczenia w pozycji skorygowanej, a przynajmniej nieszkodliwej. Najkorzystniejsza sytuacja występuje wtedy, gdy główne zadanie ruchowe w grze lub zabawie zmusza dziecko do jego poprawnego wykonania. Złe z punktu widzenia korektywy wykonanie jest niemożliwe lub skazuje dziecko na przegraną.
- Sprzyjać odciążeniu kręgosłupa od ucisku osiowego. Ucisk taki utrudnia przyjmowanie pozycji skorygowanej, więc większość ćwiczeń a także zabaw i gier ruchowych odbywa się w gimnastyce korekcyjnej, w leżeniu, pełzaniu, ślizgach, na czworakach.
Dobierając zabawy ruchowe do zajęć gimnastyki korekcyjnej należy uwzględnić :
- Skład i liczebność grupy ćwiczebnej,
- Miejsce zajęć,
- Rodzaj i ilość przyborów,
- Rodzaj wad postawy .
Różnorodność środków stosowanych w ramach zajęć korekcji wad postawy powinna być możliwie bogata, wpływać na psychikę dziecka i podnosić zainteresowanie działalnością ruchową w zakresie poprawy wad postawy ciała . Dla przyswojenia i doskonalenia nabytych, znanych dziecku nawyków i pojęć ruchowych niezbędne i konieczne jest podnoszenie stopnia organizacji zabaw ruchowych na wyższy poziom. W większości zabaw ruchowych potrzebni są sędziowie, ich zadaniem jest nadzorowanie dokładności wykonania zadania korekcyjnego, jak i respektowanie przepisów. Sędziami powinny być dzieci z wadą postawy która jest nie wskazana do udziału w danej zabawie lub grze, lub też tacy którzy sędziują drużynom przeciwnym i po każdym powtórzeniu są zmieniani na innych Wprowadzenie do zajęć ruchowych współzawodnictwa zarówno indywidualnego, jak i zespołowego czyni zajęcia atrakcyjnymi, wzbudza zainteresowanie ćwiczących zadaniem ruchowym, wyzwala i potęguje siły do działania, uaktywnia do ćwiczeń i podnoszenia na wyższy poziom swojej sprawności. Współzawodnictwo jest nie tylko środkiem uaktywniającym ćwiczących do lepszego, skuteczniejszego działania, ale również ważnym środkiem oddziaływania wychowawczego. Między innymi podciąga ono słabszych, budzi w nich ambicje dorównania innym rówieśnikom w granicach ich możliwości, a kiedy uda się osiągnąć cel, staje się on dla nich źródłem zdrowego optymizmu i chęci do dalszego działania.
W gimnastyce korekcyjnej oprócz metod ukierunkowanych głównie na nauczanie ruchu w sensie doskonalenia jakości i ilości stosuje się metody intensyfikujące, w celu lepszego wykorzystania czasu na ruch. Cel ten wykorzystujemy najlepiej przez zastosowanie takich sposobów organizacyjnych, które uatrakcyjniają zajęcia , wzbudzają zainteresowanie, pogłębiają motywacje i zachęcają dzieci do podejmowania intensywniejszego działania ruchowego. Metodami tymi i formami organizacyjnymi są:
- Metoda stacyjna polega na tym, że na pewnej przestrzeni zamkniętej lub otwartej wyznacza się kilka stanowisk na których znajdują się odpowiednie przybory lub przyrządy.
- Tor przeszkód to kolejna forma zajęć ruchowych, która przyczynia się do uatrakcyjnienia zajęć gimnastyki korekcyjnej. Ćwiczący musi pokonać pewną przestrzeń oraz ustawioną na niej określoną liczbę dowolnie wybranych przeszkód wykonanych z przyrządów, urządzeń czy przyborów.
- Metoda zadań dodatkowych to ćwiczenia ruchowe, które stosuje się w przerwach między ćwiczeniami głównymi. Ich rola polega na zwiększeniu zadań, a także na zapewnieniu dzieciom w pewnym sensie czynnego wypoczynku.
- Wprowadzenie współzawodnictwa.
- Rytm i muzyka.
Świadomy i aktywny udział dziecka w zajęciach realizowany jest również poprzez włączenie go do prowadzenia części zajęć. Ocena prowadzenia zajęć przez siebie, współtowarzyszy i instruktora uzmysławia wiele błędów, w innych warunkach niedostrzegalnych. Dzieci te zdobywszy sprawność i opanowawszy umiejętność kierowania grupą zaczynają wierzyć w swoje możliwości i podnosi się ich samoocena.
Organizacja zajęć korekcyjnych ma olbrzymie znaczenie dla efektywności działania w tym względzie już na lekcjach wychowania fizycznego wprowadzać należy elementy korekcyjne. Bardzo ważne jest stosowanie odpowiednich pozycji wyjściowych. Należy je stosować zmiennie, powinny być różnorodne.
Organizując zespoły korekcyjno-kompensacyjne łączy dzieci wg zaburzeń w następujące zespoły:
- gr. korekcyjne dla dzieci z zaburzeniami statystyki ciała
- gr. kompensacyjne dla dzieci z obniżoną sprawnością fizyczną w wyniku zaburzeń rozwoju somatycznego i motorycznego
- gr. korekcyjno-kompensacyjne dla dzieci z obniżoną sprawnością fizyczną i zaburzeniami w zdrowiu.
Metodyka zajęć gimnastyki korekcyjnej zależna jest od właściwości organizmu i jego funkcji na określonym etapie rozwoju fizycznego dziecka. Dzieci młodsze charakteryzują się na ogół dużą plastycznością aparatu ruchowego, ale jeszcze słabą koordynacją ruchów. Stosuje się tu metodę zabawiano-naśladowczą. Oprócz metody zabawowo-naśladowczej wprowadza się metodę bezpośredniej celowości ruchu. Ma ona na celu przejście od ćwiczeń w formie ruchów naśladowczo-zabawowych do zadań wykonywanych ścisłe wg prawideł. Metoda zadaniowa zmieniać ma ruchy proste, łatwo zrozumiałe polegające na realizacji poleceń podawanych przez nauczyciela (rzuć, złap)zmierza do osiągnięcia doskonałości ruchu przez jego wielokrotne powtarzanie. W pracy korekcyjno-kompensacyjnej należy pamiętać o zasadzie naprzemienności w stosowaniu różnego rodzaju ćwiczeń.
Zakończenie
Zabawy ruchowe są atrakcyjną formą ćwiczeń zwłaszcza dla dzieci w wieku przedszkolnym powinny być podstawowym środkiem realizacji zadań wychowania fizycznego. Ich atrakcyjność polega na różnorodności, swobodzie działania, prostocie ruchów, możliwości dokonywania wyboru rozwiązań i sprawdzenie się z rówieśnikami. Zabawy ruchowe mają ogromny wpływ na rozwój fizyczny dziecka. Systematyczne ich wykonywanie odpowiednio kształtuje i wzmacnia wszystkie części ciała dzieci, tak zewnętrzne jak i wewnętrzne. Powiększa się siła mięśni, rozwija koordynacja i zręczność ruchów. Wzmaga się wewnętrzna przemiana materii.
W najwyższym stopniu zaspokajane jest zapotrzebowanie na tlen, w związku z czym nie dochodzi do powstawania niedokrwienia, ogólnego osłabienia fizycznego czy otyłości.
Zabawy ruchowe zwiększają fizyczną wytrzymałość dziecka oraz kształtują prawidłową postawę ciała. Również dobroczynny wpływ wywierają na system nerwowy. W związku z czym stają się one doskonałym środkiem walki z rozdrażnieniem i nerwowością dzieci.
W zajęciach gimnastyki korekcyjnej zabawy ruchowe powinny zajmować należyte sobie, szczególne miejsce. W znacznym stopniu uatrakcyjni to zajęcia i zmobilizuje ćwiczących do większego wysiłku. Odpowiednio stosowane mogą wywierać korzystny wpływ na kształtowanie nawyku prawidłowej postawy i wzmocnienie gorsetu mięśniowego. Klasyczne zabawy ruchowe można z powodzeniem zmodyfikować przystosowując je tym samym do potrzeb korektywy.
W profilaktyce i korekcji wad postawy zabawy ruchowe powinny zajmować szczególne miejsce. Korekcja wad postawy jest procesem bardzo długotrwały, może on trwać nawet parę lat. Dlatego zajęcia te powinny być interesujące, atrakcyjne aby dzieci nie były znużone ćwiczeniami. Wprowadzenie zabaw ruchowych dostosowanych do potrzeb gimnastyki korekcyjnej w znacznym stopniu uatrakcyjnia zajęcia i mobilizuje ćwiczących do większego wysiłku. Bardzo ważne jest aby nauczyciel korektywy umiał przekonać dziecko do systematycznego wykonywania ćwiczeń. Jeżeli lekcje będą mu się podobały wówczas z chęcią będzie brał w nich udział. Zabawy ruchowe odpowiednio dobrane i właściwie przeprowadzone mogą zwłaszcza u dzieci młodszych odegrać większą rolę niż perswazja rodziców lekarza czy nauczyciela.
Bibliografia
1. Bondarowicz M., Zabaey i gry ruchowe. Podstawy metodyczne., AWF, Warszawa 1996,
2. Kwiatowska M. ( red. ): Podstawy pedagogiki przedszkolnej . WSiP , Warszawa 1988
3. Kutzner - Kozińska M. "Proces korygowania wad postawy", WAWF Warszawa 2001
4. Minczakiewicz E.M. "Zabawa i jej wpływ na psychoruchowy rozwój dziecka", Lider nr 3 2002,
5. Okoń W. : O zabawach dzieci . PZWSZ , Warszawa 1950 .
6. Owczarek S., M. Bondarewicz "Zabawy i gry ruchowe w gimnastyce korekcyjnej", wsip Warszawa 1998
7. Trzcińska D. "Dostosowanie ćwiczeń do wieku dzieci w wychowaniu fizycznym i korektywie", Wychowanie w Przedszkolu nr 1 2000,
8. Trzcińska D. "O próbach kształcenia uwagi podczas zajęć ruchowych", Wychowanie w Przedszkolu nr 5 2000
9. Trześniowski R. "Zabawy i gry ruchowe", wsip Warszawa 1995
10. Turlińska - Kępy J. "Wychowanie fizyczne w przedszkolu", Lider nr 2 1994
11. Żebrowska M. ( red. ): Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży . PWN, Warszawa 1979.
Opracowała- edysia26
|
|
|
|
|
|
Logowanie |
|
|
Prawo |
|
|
Księgarenka |
|
|
Relaks |
|
|
Aktualnie online |
|
|
· Gości online: 8
· Użytkowników online: 0
· Łącznie użytkowników: 59,856
· Najnowszy użytkownik: AZF
| |
|
